“Ne mahkeme kararı vardı, ne delil… Hiçbir şey! Sadece keyfi bir imza, sadece baskının adı konmamış şekli: susturulmak!”
Bir gecede hedef gösterildik. Bir kalemde silinmeye çalışıldık.
Peki neden? Çünkü bir gerçeği biliyorlardı: Bir gazetecinin kalemi kırıldığında değil, güveni kırıldığında yok olur. Onlar bizim kalemimizi değil, itibarımızı hedef aldı. Bizi “suçlu” gibi göstermeye çalıştılar. Halkın gözünde lekeli bırakmaya uğraştılar. Ama olmadı. Kırılmadık! Aksine, her saldırı bizi daha da güçlendirdi, daha da kararlı hâle getirdi.
Hukukun susturulduğu yerdeyiz.
Mahkemeler “suçsuz” dedi, ama devlet aynı kararı tanımadı. Hukuksuzluk apaçıktı; ama asıl büyük kayıp, adaletin itibarsızlaşmasıydı. Artık kimin haklı, kimin suçlu olduğuna yargıçlar değil; güç sahipleri karar veriyordu. Ve işte en ağır darbe burada vuruldu: Bir sabah ansızın “suçlu” ilan edildik. Yılların emeği, halkın güveni bir kalemde gölgelendi.
Ama biz susturulmadık. Çünkü biliyoruz ki halkın doğruyu öğrenme hakkı, hiçbir mühürle, hiçbir yasakla engellenemez.
Yalnız bırakıldık.
O gün çoğu meslektaşımız koltuğunu kaybetme korkusuyla üç maymunu oynadı. Kimse “Bu haksızlıktır” diyemedi. Yalnız bırakılmadık aslında; yalnızlaştırıldık. Susturulmak sadece yasaklarla olmaz, dayanışmanın yokluğuyla da olur. Onlar bizi yalnız bırakmaya çalıştı, biz o oyunu bozduk. Çünkü korku bulaşıcıdır ama cesaret de öyle!
En ağır kayıp, itibar.
Mallarımızı gasp ettiler, kapılarımızı mühürlediler, matbaamızı susturdular. Ama en acısı neydi biliyor musunuz? Bir sabah ansızın “suçlu” ilan edilmek… Yılların emeğini, alın terini, halkın güvenini gölgelemek!
Bugün hâlâ bazıları “Bir şey olmasa kapatmazlardı” diyerek bu hukuksuzluğa ortak oluyor. Peki soruyorum: Bizim suçumuz neydi? Tarafsız haber yapmak mı?
Devletin bizzat ödül verdiği dernekleri haber yapmak mı suç? Kamu kaynaklarıyla desteklenen kişileri halka anlatmak mı suç?
Yolsuzluğu, adaletsizliği yazmak mı suç? Halkın bilme hakkını savunmak mı suç?
Eğer bunlar suçsa, o zaman suçlu sadece biz değiliz; bu ülkenin her vicdanlı insanı suçlu!
Ve unutmayın: Bu ülkede bir dönem adı “FETÖ borsası”na çıktı.
Şu kadar ver, dosyan kapansın… Şu kadar ver, ismin temize çıksın… Şu kadar ver, işini çözsünler. Parası olan aklandı, torpili olan kurtuldu. Peki biz? Biz ne verdik? Biz ne verebilirdik?
Bizim suçumuz yoktu ki para verelim! Bizim suçumuz yoktu ki birilerini araya sokalım! Bizim tek dayanağımız haklılığımız, gazeteciliğimizdi. Bizim suçsuzluğumuz satılık değildi. Bizim onurumuz pazarlık masasına oturmazdı. İşte bu yüzden kapatıldık, işte bu yüzden hedef gösterildik. Çünkü para ile susturulacaklardan değildik!
Ama biz geri aldık, geri alıyoruz. Çünkü itibar mücadeleyle, direnişle yeniden inşa edilir. Ve her yeni haber, her yeni yazı, kaybolan güveni geri kazanmanın bir parçasıdır.
Yılmadık, buradayız!
Ne mühürlü kapılar, ne gasp edilen eşyalar, ne de itibarımıza atılan gölgeler bizi yolumuzdan çeviremedi. Çünkü gazetecilik sadece haber yapmak değildir. Gazetecilik, halkın hakkını savunmaktır. Biz savunduk, savunuyoruz. Ve susmak teslimiyet demektir. Biz teslim olmadık!
Bizi kapatanlar, malımızı gasp edenler, itibarsızlaştırmaya çalışanlar mı kazandı? Hayır! Kaybeden onlar oldu. Çünkü halk, hakikati ve cesareti gördü. Gücünü fark etti.
Ve biz hâlâ buradayız: Yazıyoruz, konuşuyoruz, direniyoruz!
Ve sözümüz net, sözümüz sert:
Özgür bir basın için ya hep beraber, ya hiçbirimiz!
